NOWE POSTY | NOWE TEMATY | POPULARNE | STAT | RSS | KONTAKT | REJESTRACJA | Login: Hasło: rss dla

HOME » KRÓTKOFALARSTWO NA WESOŁO » AMATORSKI SŁOWNIK WYRAZÓW BLISKOZNACZNYCH

Przejdz do dołu stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

amatorski słownik wyrazów bliskoznacznych

znalezione na innym forum
  
SP6RK
06.07.2016 12:25:17
poziom 4



Grupa: Użytkownik

Lokalizacja: NOWA RUDA - JO 80 GN

Posty: 307 #2304055
Od: 2014-4-22
Aurora – stan propagacji. Na krótkich wszyscy blisko mają pełno szumów z atmosfery i ledwo co słychać. Wyłączanie zasilania w całym mieście nic nie zmienia. Za to na ultrakrótkich kierujesz antenę na północ, a rozmawiasz z hamsiakami, których masz za plecami. W tym stanie muszą maczać palce jacyś kosmici. Drżący z przejęcia ton telegrafii i załamujące się głosy rozmówców udowadniają to ponad wszelką wątpliwość.

Antena – bożyszcze krótkofalowców. Obok transceivera i zasilania jest to jedyne urządzenie, które jest im naprawdę potrzebne. Żaden z nich się do tego nie przyzna, bo uważa, że do swojego hobby musi mieć wiele różnych gadżetów.

Anodowe – napięcie zasilania lampowego stopnia mocy. Zazwyczaj mierzone w tysiącach woltów, przeciętnie od 2 do 4 tysięcy woltów. Jeśli ktoś mówi, że ma trzy kilowolty anodowego i nadal twierdzi, że wysyła do anteny kilkadziesiąt watów, to znaczy, że łże jak pies.

Balun – bardzo tajemniczy układ dopasowania anteny, odpowiedzialny za mnóstwo klęsk konstruktorów, wysoki SWR oraz zakłócenia w odbiorze telewizji i radia u sąsiadów. Z balonem nie ma nic wspólnego.

Baofeng – ręczny transceiver na UKF, popularnie zwany bałwankiem. Tani, prosty, nic więcej od niego się nie wymaga, poza tym, by jakoś działał. Niektórzy krótkofalowcy z czterdziestoletnim stażem rzucają nań straszliwe kalumnie, szczególnie ci, którzy kupili kilka lat wcześniej niewiele lepszy sprzęt za grubą kasę. Początkujący się cieszą, bo za cenę jednego tankowania samochodu mogą prowadzić fajne łączności przez lokalny przemiennik. I nie tylko. Po wejściu na wysoką górę i dołączeniu do anteny kierunkowej, z bałwanka daje się gadać na ponad sto kilometrów. Bywa i dalej.

Bekacz – nawiedzony pirat radiowy, który dzieli się swoimi problemami gastrycznymi na przemienniku. Aktywność podobnej kreatury na warszawskim przemienniku trwa nieprzerwanie przez ponad dwie dekady. Obecnie produkuje się głównie z Baofenga.

Big gun – taka sama stacja jak twoja, ale wyposażona w anteny o dziesięciokrotnie większym zysku i dziesięć razy mocniejszy nadajnik (nie dotyczy Rosjan). Gdy wszystkim wkoło się wydaje, że pasmo jest dawno zamknięte, oni sobie spokojnie rozmawiają. Są to prawdopodobnie jedyne stacje na innym kontynencie, do których jakiś postrzelony miłośnik małej mocy (QRP) może się dowołać z Europy.

CAT – czterołapny futrzany przyjaciel krótkofalowca, miewa zwyczaj wylegiwać się na zasilaczu lub wzmacniaczu. Ponieważ chodzi jak sam chce, tą nazwą określono podłączenie radiostacji do komputera. Jest równie nieprzewidywalne i w odróżnieniu od kota, nie da się go obłaskawić przez karmienie i głaskanie.

CB – źródło wszelkiego zła, śmieci, złych nawyków i niedouczonych operatorów. Podobno. Zakres umiejętności operatorskich bywa zbliżony do tego, co słyszymy na pasmach amatorskich. Pidarasy odpowiadają z grubsza kanałowi 19 na CB podczas solidnego korka, typowy Big Gun na fonii na 28MHz ma niemal identyczny sprzęt i zbliżone umiejętności do wyczynowego deiksmana z „trzech piątek” - czyli pirackiej częstotliwości wywoławczej 27.555MHz. W odróżnieniu od amatorskiego radia, na CB nie trzeba zdawać egzaminu na licencję, co bardzo boli niektórych krótkofalowców z epoki PRL.

Deiksman – amator, dla którego sensem życia jest dowoływanie się deiksów. Gdy inni bawią się radiem lub odpoczywają od jazgotu zawodów, on cały czas szuka, by znaleźć amatora na zapomnianej przez Boga i ludzi wyspie, a potem się do niego dowołać. Końcowym etapem, do którego każdy deiksman dąży jest zrobienie wszystkich podmiotów DXCC, tak samo, jak filatelista chce zebrać wszystkie znaczki. Włącznie z tymi z Korei Północnej i Jemenu.

Deiksy – tacy sami radioamatorzy, jak my, ale oni znajdują się od nas daleko – im dalej, tym lepiej. Deiksem jest hamsiak w Kanadzie lub USA. Bliskim deiksem dla nas jest Algierczyk, ale z nieznanych powodów polscy amatorzy nie mówią tak na rosyjskiego radioamatora z Omska – a przecież tam jest dalej! Kryterium odległości jest zwodnicze, bo do Faro w Portugalii jest dalej niż do Trypolisu w Libii. Marzeniem wielu polskich hamsiaków jest zrobienie łączności z Australią, ale mało któremu z nich chce się wstać tuż przed świtem i zawołać na 14 MHz.

Delta – antena złożona z długiego drutu ułożonego w trójkąt. Może być pozioma i pionowa, może przybierać kształt praktycznie dowolnego trójkąta, ale najlepiej działa równoramienny (tak, było w szkole!). Propagatorem delty w Polsce był SP7LA. W odróżnieniu od różnych wynalazków typu EH, ta antena naprawdę fajnie działa, bo trójkąt z linki potrafi powiesić każdy.

Dipol – dwa odcinki zwykłego przewodu instalacyjnego, które z bliżej nieznanych powodów mają jakąś magiczną własność dla krótkofalowców. Własność ta w nieokreślony sposób zależy od długości, na którą oba przewody zostały przycięte. Dipol zazwyczaj wisi między drzewami, budynkami albo od drzewa do sławojki. Tajemnica dipola jest zgłębiania przez całe pokolenia i tylko najbardziej wtajemniczeni potrafią podać długość, na którą te przewody należy przyciąć i do czego należy je podłączyć. Potem i tak okażą się za krótkie. Dlatego niektórzy kupują dipol na Allegro.

Dopalacz – niezbędna pozycja na liście zakupów polskiego deiksmana. Niby zwykły wzmacniacz mocy, ale z silnikiem lotniczym ma wiele wspólnego. Naprawdę solidny dopalacz daje podobny dmuch z wentylatorów chłodzących lampy, jest tylko troszkę cichszy od silnika z Miga 29, wytwarza zbliżoną ilość ciepła, a po przesterowaniu dymi tak samo. Zdarzają się nawet płomienie z obwodu wyjściowego lub zasilacza. Jedyna istotna różnica dotyczy zasilania. Podobno trwają prace, by powstał elektryczny wzmacniacz na lotniczą naftę do silnika. Lub odwrotnie.

EH – rodzaj anteny, który jest znamienny tym, że od samej anteny lepiej promieniuje fider, czyli linia ją zasilająca.

Ekspedycja – grupa krótkofalowców, niesamowicie napalona na to, by wreszcie ktoś ich zawołał. Aby to się stało pakują się i jadą w różne odludne miejsca. Instalują się na wyspach skutych lodem, w krajach, o których ludzie dawno zapomnieli, nadają z raf koralowych i innych podobnych miejsc. Płyną statkiem, z którego przesiadają się na śmigłowiec, a potem na miejscu okazuje się, że i tak słychać jeden wielki jazgot pile upu. Alternatywnie pakują się w paszczę lwa, do krajów, które są - oględnie mówiąc - niechętne radioamatorom.

FT817 – malutki transceiver, który ma wszystkie pasma KF i trzy UKF, wszystkie emisje, ale wszystko to działa przeciętnie. Mała moc oznacza tylko zabawę w QRP. Aby naprawdę z niego skorzystać, trzeba zakupić drogie filtry Collinsa (kwarcowe się nie mieszczą) oraz wykonać kilka innych modyfikacji, a potem dokupić wzmacniacz mocy. Stopniowo dochodzisz wtedy do ceny Elecrafta przy znacznie gorszym odbiorniku i słabszej funkcjonalności. Większy brat o normalnej mocy nazywa się FT857 i wcale nie jest wiele lepszy. Fakt, wygrywa ze starymi klamotami, ale co to za zwycięstwo?

Gruby Stefan – dopalacz zbudowany z paneli od dawnej wojskowej radiostacji, wyposażony w dwie lampy GU43B. Podstawa pracy wielu klubów i zwykłych nadawców w naszym kraju. Jest to bardzo uniwersalne urządzenie, gdyż, może dawać czysty i dobry sygnał albo mnóstwo śmieci – zależnie od potrzeb i tego, jak się go ustawi. W ekstremalnych warunkach wołanie CQ na 7010 kHz sprawi, że na 21030 kHz zgłoszą się deiksy.

GU43B – magiczna radziecka lampa, która obsadzona w dopalaczu zwanym Grubym Stefanem i zasilona odpowiednim napięciem anodowym sprawia, że sygnał stacji jest słyszalny mocniej. W telewizorach także.

Harmoniczne - dzieci hamsiaka. Bywają równie dokuczliwe jak wielokrotności częstotliwości podstawowej, które nie pozostały odfiltrowane i wyszły do anteny. Sąsiedzi tak samo głośno narzekają.

IOTA – radiowa wersja Robinsona Cruzoe. Polega na rozbiciu się na wyspie ze sprzętem i utrzymywaniu łączności z cywilizacją. Patrz także: ekspedycja. Tylko gdzie jest Piętaszek i Friend?

Italiańcy – tacy sami operatorzy jak u nas, ale z iście włoskim temperamentem. Mają niesamowity handicap wynikający z położenia. To, co my robimy z Yagi na 20m kracie plus 500W, oni robią z dipola i starego transceivera, po obiedzie, między kieliszkami Amaro.

Jaga – antena kierunkowa Yagi-Uda, prawdziwy obiekt wzdychań i pożądań. Im więcej elementów, tym większy zysk, zarówno energetyczny, jak i księgowy dla producenta tejże.

JT65 – emisja cyfrowa, w której na krótkich 10W do dipola to duża moc, a łączności przez odbicie od księżyca robi się ze stuwatowego transceivera i pojedynczej Yagi. Dzięki tej emisji pojęcie „w telegraficznym skrócie” nabiera zupełnie nowego znaczenia. Aby korzystać z JT65, trzeba być południowcem albo luzacko odpoczywać w wannie pełnej melasy.

Karta QSL – pocztówka, która służy niektórym krótkofalowcom do udowodnienia rodzinie, że oni nie oszukują i naprawdę się dowołali jakiegoś kraju na końcu świata. W drugą stronę jest to powierzchnia reklamowa wykorzystywana do promocji danej stacji nadawczej, a czasami także drukarni, która tę kartę wydrukowała.

Kilowat – miara mocy stacji klasy Big Gun. Powyżej kilku kilowatów sygnał nie staje się już wiele większy, rosną za to rachunki za energię elektryczną. W skrajnych przypadkach stopieniu ulega fider, czyli linia zasilająca antenę. W mniemaniu wielu hamsiaków nad Wisłą ten, kto nie ma kilowata, jest cieniasem.

Klaster – źródło wszelkiego zła, które sprawia, że na każdego deiksa rzuca się natychmiast włoska i hiszpańska zaraza, zasypując biednego operatora nawałem znaków.

Klucz – narzędzie tortur przy wojskowej nauce, w zastosowaniu amatorskim: kawał żelastwa, który za pomocą jednej lub dwóch dźwigni powoduje emisję titawy. Bywa, że najbardziej z klucza cieszą się dzieciaki, bo mogą sobie popikać. Niekiedy nawet z sensem, co bywa solą w oku niektórych hamsiaków, którzy telegrafię dawno zapomnieli. Nastoletni miłośnicy radia albo ćwiczą jak wściekli, a potem nadają na kluczu szybciej niż myślą, albo nie mają klucza w ogóle, bo transceiver podłączyli do komputera i traktują telegrafię jak jeszcze jedną emisję cyfrową. W obu przypadkach powodują wtedy ból egzystencjalny u tych starszych hamsiaków, którzy zapomnieli do czego służy klucz i przełącznik CW w transceiverze.

Kod Q – tajemniczy szyfr, który na stałe wrósł w slang amatorski. Gdy hamsiak jedzie rano do QRLu, chce możliwie szybko pokonać QRB do niego, a tu jakiś patałach z dziwnymi QRA, na lewym pasie robi QRS i zajeżdża mu drogę, to zamiast QSP do policji, zamiast pospolitego „zjeżdżaj” lub wiązanki soczystych przekleństw, trzeba krzyknąć przez megafon krótkie QSY! Znaczy z grubsza to samo, ale jest elegancko.

Kontest – wyścigi kto najszybciej wykrzyczy swoje five nine one seven four. Lub tak jakoś podobnie. Zwycięzca otrzymuje grawerton i psikacz, by naprawić zdarte gardło względnie rehabilitację nadgarstków. Rachunek za prąd przyjdzie później pocztą.

Krata – solidna stalowa lub aluminiowa konstrukcja, na jej szczycie znajduje się przynajmniej jedna antena. Urządzenie znienawidzone przez sąsiadów, ale jest oczkiem w głowie prawdziwego deiksmana. Ideał to 80m kraty w niebo, na górze szyk czterech pełnowymiarowych anten na krótkie, na dole dumny posiadacz, który nie rozumie, że dawno przekroczył górną granicę zdrowego rozsądku.

Longwire – kawał drutu, przypadkiem wykorzystywany w charakterze anteny. Krótkofalowcy od zarania dziejów korzystają z długiego drutu i jakimś sposobem jedna z najprostszych i najstarszych anten działa ludziom sprawnie do dziś.

Menu – w transceiverach: narzędzie fizycznych i psychicznych tortur dla starszego pokolenia. Z czasem można się do niego przyzwyczaić, ale operatorzy z wieloletnim stażem menu nie lubią. Młodzi podłączą radio do komputera (zobacz CAT), najmłodsi dodatkowo wykombinują integrację radiostacji z Facebookiem. Po co zatem istnieje takie menu?

Nasłuchowiec albo SWL – jednokierunkowy radioamator, nastawiony wyłącznie na odbiór. W wielu przypadkach byłby z niego bardzo dobry operator nadawca. Doskonale wie, jak NIE należy się zachowywać.

Nawiedzony - krótkofalowiec, który zbyt poważnie traktuje swoje hobby.

Otwarcie – dziwna zmiana w falach radiowych, która sprawia, że zamiast szumu słychać jakieś dziwne stacje. Jeśli po drugiej stronie są stacje klasy Big Gun, otwarcie jest dłuższe i mocniejsze. O wielu otwarciach nawet się nie dowiesz, jeśli potrafisz jedynie śledzić klaster (dx cluster) - zamiast wołać i robić łączności.

Pidarasy – Rosjanie i Ukraińcy kłócący się na falach eteru, zazwyczaj w okolicy 7050kHz. Określenie od bardzo często używanej tam obelgi w języku rosyjskim. Synonim – dołbojeby.

Pile up – kolejka amatorów łączności do jakiejś rzadszej stacji. Wszyscy krzyczą naraz. Weź tu i ogarnij! Zaraz z pile upem pojawiają się policjanci pasmowi, ale ich skuteczność w porządkowaniu pozostaje mocno ograniczona.

PKL - mityczny Perfekcyjny Kabel Liniowy - przewód z którego zrobiono tysiące anten (patrz: delta, dipol, longwire). Według jednych, anteny z niego zrobione miały działać perfekcyjnie i działają, wg innych - miały działać perfekcyjnie i nie działają. Wg innych jeszcze - miały nie działać i faktycznie - nie działają. Zależnie od jakości taśmy mierniczej.

Propagacja – królowa i księżniczka krótkofalowców, którzy oddają jej cześć na mnóstwo różnych sposobów. Jak każda księżniczka jest mocno kapryśna i często lekceważy potrzeby hamsiaków, szczególnie w zawodach. W odróżnieniu od prawdziwej księżniczki propagacja ma okres co 11 lat.

QRP – istoty niegodne aktywności pasmowej, którym wydaje się, że zwojują świat ze swoich pięciu watów. Oni nigdy się nie dowołają nikogo, nikt ich nigdy nie słyszy, nie dla nich Kanada, USA czy Australia… Ale... Zaraz, chwila! Dlaczego na amerykańskim reverse beaconie słychać było SP5DDJ i SP4JFR, a tobie nic z łączności nie wyszło?

R0 (er zero) – azjatycka część Rosji. Gdy jest propagacja i duże zawody, to ich słychać, bo mają lepsze anteny i większą moc od większości polskich hamsiaków. To nie ty ich zrobiłeś, ale oni ciebie. 100W to oni mają, ale w obwodzie żarzenia. Dziesięć decybeli zysku do dipola mają wtedy, gdy antena ulegnie awarii. I właśnie dlatego ich dobrze słychać.

Rosjanie – tacy sami krótkofalowcy jak my, ale z racji na olbrzymi kraj z konieczności korzystają z mocniejszych nadajników i lepszych anten. Fajnie się z nimi robi łączności, w większości to są dobrzy operatorzy. Chcesz pogadać na titawie w tempie 50 grup? Zawołaj Rosjan, na pewno znajdą się tacy, którzy to potrafią.

RUN – smutny zawodnik, który ustawił nadajnik na jedną częstotliwość, odtwarza ze szczekaczki co chwila „si kju kontest”, a i tak nikt się mu nie zgłasza, bo propagacja zdechła.

Shack lub radioshack – osobiste terytorium nadawcy bronione przed napastnikami, a czasami także rodziną.

Skrzynka antenowa – narzędzie, które próbuje nadrobić niedostatki dopasowania anteny do nadajnika (czytaj – poprawić SWR). Skutek zależy od samej anteny, może być całkiem niezły albo zupełnie beznadziejny, jedyny pożytek to ochrona tranzystorowego stopnia mocy. Niektóre konstrukcje skrzynek antenowych, choć zupełnie klasyczne, stały się niemal kultowe.

Slang telegraficzny – protoplasta dzisiejszego języka SMSów, kiedyś zajmował osobny rozdział książki ABC krótkofalowca. TKS FER CALL MY RIG 100W ES DIPOLE 10M ABG FER QSL INFO PSE AS – to brzmi trochę podobnie do konwersacji nastoletnich miłośników komórek. Jedyna zmiana dotyczy emotikonek, których wtedy nie było. Slang to rzecz praktyczna, ale pamiętaj, by ani Francuzowi ani Rumunowi, ani starszemu koledze z Katalonii na pożegnanie nie nadawać CUL.

SOTA – krótkofalowiec, który pokonuje wszelkie przeciwności fizyczne i psychiczne, pracowicie wnosi sprzęt na wysoką górę tylko po to, by się dowiedzieć, że na KF są właśnie rosyjskie zawody i zostanie zadeptany, na WARCe nie ma anteny, a na ultrakrótkich nie ma z kim pogadać.

Split – przycisk w transceiverze, o którym zbyt mało pisze się w instrukcji obsługi. Powinien być używany wtedy, gdy pojawia się tęgi pile up. Ale moment, chwila… przecież instrukcji nikt nie czyta. To może dlatego?

Spółdzielnia – kooperatywa lub raczej maszoperia stworzona z kilku stacji, które razem nadają pod jednym znakiem. Sęk w tym, że nie jest to znak klubowy.

SWR – w mniemaniu wielu hamsiaków jest to miara dobrej pracy anteny. Jak Polska długa i szeroka od lat odbywa się walka o jak najniższy SWR. Zastanawia mnie to, że podobne łączności robili amatorzy w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, gdy jedynym wskaźnikiem dopasowania była powieszona na linii drabinkowej neonówka, żarówka włączona szeregowo z anteną lub jedyny miernik w nadajniku – miliamperomierz prądu anodowego stopnia mocy.

Titawa – kiedyś przekleństwo wszystkich początkujących, dziś sposób nobilitacji tych, którym się chciało przysiąść pośladków i nauczyć. Telegrafia miewa różne poziomy. Poziom początkujący – gdy nadają powoli, to uda się coś zapisać i zrozumieć UR 599 73 TU. Poziom mało zaawansowany – da się zapisać znaki i raporty, imię i QTH w przeciętnym tempie. Poziom zaawansowany – da się rozmawiać z kolegami, o ile nie przekraczają rozsądnego tempa i nadają wyraźnie. Poziom mistrzowski – rozmawiasz tak samo jak na fonii, w podobnym tempie, słowa pojawiają się w głowie same, ale żona nic z tego nie rozumie. Z bardzo nielicznymi wyjątkami, gdy małżonka jest równie dobra lub nawet lepsza w telegrafii od ciebie. Sprawdź umiejętności swojej kobiety – życie jest pełne niespodzianek.

Transceiver – podstawowe narzędzie krótkofalowców. Każdy chwali to, co ma, narzeka na produkty konkurencji i marzy o najlepszym odbiorniku i nadajniku na świecie. Oczekuje mnóstwa opcji, możliwości i dodatków, a tymczasem większość jego łączności da się zrobić z bardzo prostego urządzenia.

Trójka komsomolska – wzmacniacz mocy na trzech lampach GU50. Jako jeden z niewielu nie potrzebuje grubych kilowoltów napięcia anodowego i jest bardzo prosty w budowie. O takim wzmacniaczu pojawiło się wiele legend, jego moc nadal rośnie za każdym powtórzeniem opowieści.

W3DZZ – prawie zwykły dipol, w którym amerykański krótkofalowiec wstawił pułapki na fale, by zmusić te kawałki drutu do pracy na kilku pasmach. W3DZZ jest jedną z tych anten, które się robi, potem na nie narzeka, ale mimo to wiszą one na dachu przez całe lata.

Wujcy – amerykańscy krótkofalowcy. Gdy w końcu po latach wyrzeczeń dorobisz się pełnowymiarowej jagi na kracie, obrócisz rotorem antenę na USA, podłączysz dopalacz i staniesz na CQ w dużych zawodach, przekonasz się ilu ich jest.

ZZ lub zet zet – popularny dopalacz konstrukcji UY5ZZ. Dostarcza niezrównanych efektów dźwiękowych, pasmowych, wizualnych i węchowych podczas pracy w zawodach RTTY na pełnej mocy. Zwłaszcza wtedy, gdy padnie transformator wysokiego napięcia lub przełącznik pasm.
_________________

Robert JO80GN Good Luck 73'
QRG
145.525 Mhz & SR6NR
  
Electra29.03.2024 11:44:09
poziom 5

oczka

Przejdz do góry stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

  << Pierwsza      < Poprzednia      Następna >     Ostatnia >>  

HOME » KRÓTKOFALARSTWO NA WESOŁO » AMATORSKI SŁOWNIK WYRAZÓW BLISKOZNACZNYCH

Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!!

TestHub.pl - opinie, testy, oceny

prognoza zorzy polarnej